Woda jak wiadomo jest źródłem wszelkiego życia. Jako źródło życia jest również doskonałym lekarstwem i antidotum na różne choroby i zwyrodnienia. Już kilka tysięcy lat temu woda była używana w celach leczniczych. Niektóre zbiorniki wodne i rzeki otaczane były kultem, a pielgrzymki do takich wód były wręcz nakazem religijnym. Egipcjanie mawiali: „Jest Nil – jest Egipt”. Obecnie takie rzeki jak Nil, Jordan, Ganges są uważane za święte w krajach, przez które przepływają.
W wielu religiach woda spełnia różne funkcje: w katolicyzmie jest elementem podstawowego rytuału przyjęcia religii (chrzest), w islamie przed każdym meczetem znajduje się ujęcie wody przeznaczone do obowiązkowego obmycia nóg przybywających pielgrzymów, przed wejściem do świątyni.
Rzeka Jordan miała dla wiernych właściwości leczące schorzenia skórne. Dziś, gdy poddano badaniom skład chemiczny wody Jordanu stwierdzono w niej duże stężenie związków siarki i magnezu, które to związki są bardzo często składnikami maści leczących schorzenia skórne. W gorącym klimacie Azji Mniejszej ludzie bardzo często cierpieli na choroby skóry, tak więc przyroda podarowałam niezwykły leczniczy środek w postaci rzeki Jordan.
W naszym kraju wody z Buska – Zdroju, czy Lądka – Zdroju są lecznicze właśnie dzięki zawartej w nich siarce.
Zwierzęta bardzo często wykorzystują lecznicze działanie wody. Ekolodzy obserwujący życie i zachowania zwierząt opisują przykład jeziora Ngorongoro w Afryce Wschodniej. To jezioro jest swego rodzaju Ciechocinkiem dla zwierząt tych regionów. Wszystkie, które są ranne, czy to drapieżniki czy zwierzęta roślinożerne, wspólnie oddają się leczniczym kąpielom. Co ciekawe w trakcie tych zabiegów, zwierzęta drapieżne nie polują na żadne inne zwierzęta, a i roślinożercy czują się bezpiecznie. Podsumowując zwierzęta w każdej części świata, gdy tylko mają taką możliwość, korzystają z leczniczych właściwości wód, doskonale wiedząc, ze to przynosi im pomoc.
Opracowano na podstawie art. zredagowanego przez Jacka Jędrzejczaka oraz „Przyrodolecznictwo w leczeniu domowym” J. Świńskiego oraz „Reguła przetrwania” Vitusa Droschera
